Ga naar speellijst van I’M HERE & Álbum Familiar
In dit programma combineer ik twee choreografieën uit mijn repertoire. Eerst is I’M HERE (uit 2005) te zien en na de pauze volgt Álbum Familiar (uit 2001). De twee werken staan bijna haaks op elkaar, qua sfeer en qua zeggingskracht. Maar het zijn ook kanten van dezelfde medaille. Ze reageren allebei op een gevoel van leven. Het ene rauw en desolaat, het andere warm en intiem. Deze remakes maak ik vanuit de behoefte om mijn ‘oude’ werk aan te scherpen. Ze hebben allebei een grote kwaliteit, die ik verder wil ontwikkelen. Ik ben op zoek gegaan naar de kern om te kijken hoe ze zich verhouden tot deze tijd.”
I’M HERE, foto: Leo van Velzen, 2015
“I’M HERE behoort tot een drieluik dat ik in de periode tussen 2005 en 2007 maakte. Ik heb toen gekozen voor drie perspectieven op de stad, in beeld, in geluid (HEAR ME met Eric Vloeimans en Jeroen van Vliet) en op locatie (SO HERE WE ARE in de Van Nelle Ontwerpfabriek). I’M HERE is de eerste uit de serie. Ik heb de Rotterdamse fotograaf en filmer Carel van Hees gevraagd zijn perspectief op de stad in beeld te vangen. Zijn werk is fascinerend en grafisch. Hij toont het desolate van de stad, het machinale, het anonieme. De mensen lijken er klein en verloren. Zijn beelden scheppen de omgeving, de dansers geven de persoonlijke invulling. We zien eenlingen die in de desolaatheid van de nacht op zoek zijn naar de ander, naar zichzelf. Het is een associatief werk. Je kunt er verhalen bij verzinnen, maar de ervaring ervan is -hoop ik- vooral intuïtief.
Bij het terugpakken van I’M HERE besefte ik me dat het nog actueler is dan toen ik het maakte. Het heeft veel aanknopingspunten met wat er vandaag de dag aan de hand is: desolate, dwalende mensen die ontheemd zijn. De wereld die grimmiger wordt, en weinig kansen biedt als je aan de verkeerde kant van de lijn staat. Wat er nu in de wereld gebeurt is te groot om te verbeelden, dat kan ik nauwelijks bevatten, en ik heb niet de pretentie dat aan te kunnen raken. Maar ik kan wel verbeelden wat het met mij doet, welk effect het heeft en welk gevoel dat bij mij oproept. En vanuit dat gevoel heb ik deze remake gemaakt. Ik heb materiaal weggegooid, volgordes omgedraaid, met de dansers nieuw materiaal gemaakt. Vanuit de wereld van nu, vanuit het gevoel dat dat bij ons oproept. Ik ben bovendien een bewonderaar van hoeveel veerkracht mensen kunnen hebben. Ook dat wil ik in I’M HERE laten zien.”
“Álbum Familiar is een tegenhanger van die grimmige werkelijkheid. Daarin toon ik juist een wereld die veilig is, klein en intiem. Waar de menselijke maat geldt, waarin we elkaar vriendschap, troost en plezier bieden. Het zijn zeven dansers en een muzikant in een intiem danslokaal, waar de tijd heeft stilgestaan. Aan de oorspronkelijke choreografie heb ik, in tegenstelling tot I’M HERE, bijna niets veranderd. Wel heb ik Beppe Costa gevraagd de livemuziek te componeren en uit te voeren. Daarnaast zingt hij twee nummers van Carlos Cardel. Hij is een muzikale duizendpoot en geeft een authentieke en muzikale vertaling aan hun samenzijn. Met elkaar beleven ze hun herinneringen.
Beppe brengt de melancholie van de ouderdom in, tegenover het gevoel van de jeugd. De rauwheid van zijn stem, zijn zuidelijke temperament, de sporen die de geschiedenis in hem hebben achtergelaten. Ik zie Beppe als de huiszanger van een oud café. Hij hoort bij het meubilair, je vraagt je af of hij ooit nog weg zal gaan. Het toneel van Álbum Familiar is veel kleiner dan in I’M HERE. De dans is gedetailleerd, de kracht zit in het kleine gebaar. Het zijn kleine individuele pareltjes. Dat maakt het kwetsbaar en puur.”
Trailer I’M HERE & Álbum Familiar, 2015
“In deze avond staan deze twee werelden naast elkaar. De grote, geglobaliseerde wereld, onpersoonlijk en anoniem. Het is er gevaarlijker, je moet er alert zijn. De nacht is ongrijpbaar, er is ruis en duisternis. De mensen zijn er ontheemd, onderweg naar iets, op zoek naar een plek waar ze thuis zijn. De wereld van Álbum Familiar biedt de veiligheid van het kleine en beschutte. Het toont de menselijke maat. We worstelen met die twee werelden. De een is soms eenzaam en beangstigend. De ander is veilig, vertrouwd en bevestigt wat we zijn als mens en gemeenschap. De ene wereld is misschien wel datgene wat ik ervaar en het andere is waar ik naar verlang.”
“Het werk wordt gedanst door een nieuw ensemble. Zij brengen hun eigen persoonlijkheid in, hebben zich het werk eigen gemaakt en het daarmee een andere kleur gegeven. Met een dansersensemble anno 2015 is die energie en diversiteit nog dieper aanwezig. Ook het hele artistieke team kleurt deze remakes mee. We vormen met elkaar een artistiek huis, waar ik me veilig voel, waar we elkaar verder helpen, in vertrouwen kritisch kunnen zijn. Dat geeft een anker, en brengt me naar de diepte. Omdat we met elkaar dat pad kunnen volgen.”
november 2015, tekst Judith Wendel