Monument Yanaika Holle: Cepa

Danser Yanaika Holle – al sinds 1999 bij Conny Janssen Danst – zegt het volgende over de solo die zij maakte voor Monuments in Solitude:
Foto: © Andreas Terlaak

Cepa
‘Al voordat we de opdracht kregen een solo te creëren was ik mij bewust van mijn houding en gedrag tijdens de pandemie. Ik vond mezelf er nogal nuchter in staan, kon mij moeiteloos aanpassen aan de maatregelen en reageerde emotioneel anders dan anderen.
De opdracht een solo te maken vanuit Conny Janssen Danst bood mij de kans, de tijd en de ruimte om deze observaties verder te onderzoeken. Laag voor laag naar de kern, als het pellen van een ui.
Als kind geloofde ik dat mensen huilen bij het snijden van uien omdat uien hen doen denken aan moeilijke tijden.
Ook vind ik het een mooie metafoor voor mijn ‘desperate housewives gevoel’ en de druk die ik ervaar om iedere dag een uitgebalanceerde maaltijd voor mijn gezin op tafel te krijgen. En natuurlijk het feit dat uien je kunnen laten huilen leek mij beeldend erg mooi.
Uiteindelijk heb ik dit alles kunnen transformeren naar een fysieke danstaal waarbij ik ook de termen ‘stil verdriet’ en ‘huidhonger’, in deze tijden veel gebruikt, heb verwerkt.’

Muziek:
Joep Beving – Hanging D
Joep Beving – Ab Ovo

Yanaika over het proces:
‘Het project “Monuments in Solitude” gaf mij de tijd en een mooi kader waarin ik gedwongen werd stil te staan, te reflecteren en mezelf vragen te stellen als: ‘Waar sta ik op dit moment?’ en ‘Hoe ervaar ik deze onwerkelijke situatie?’
Door de drukte van een gezin met twee kleine kinderen, een schoolgaande pré-puber, een bonus puber, mijn man, onze twee honden en een intensieve baan verlies je soms die periodes van zelfreflectie. Nu kon ik in de studio op adem komen, mijn gedachten ordenen, even alleen zijn en focussen op mezelf in plaats van op anderen.
Daarnaast vond ik het creëren en de vrijheid in het creatieve proces erg fijn. Normaal gesproken beweeg je toch mee met de choreograaf, het concept, een proces en je collega’s. Nu was er ‘carte blanche’ en kon het alle kanten op. Dat was spannend.
Wat ik uiteindelijk bijzonder vind aan dit project is dat uit een bizarre, moeilijke en voor velen een verdrietige periode in ons leven nieuwe creaties zijn ontstaan. Stukjes ziel, stukjes kunst en stukjes vakmanschap waardoor mensen hopelijk ook geraakt worden, maar dan op een positieve manier.‘